Op de fiets van Nederland naar Oostenrijk in 9 dagen

Van Hoorn in Noord-Holland naar Piesendorf bij Zell am See - Kaprun in Oostenrijk: 1093 kilometer fietsen in negen dagen. En daarna weer 188 kilometer terugfietsen naar München. Geen doorsnee vakantie, maar een uitdaging die me een gevoel van vrijheid gaf. Zonder elektrische ondersteuning, maar puur op eigen kracht langs rivieren, door steden, over heuvels en door de Alpen naar m’n eindbestemming. In dit verslag lees je hoe ik me voorbereidde, welke route ik koos, wat ik tegenkwam en hoe het voelde om dag na dag verder richting Oostenrijk te fietsen.

Het idee van fietsen naar Oostenrijk

Ik ben niet bepaald een strand- of all inclusive resort vakantieganger. Het liefst koop ik voor een reis alleen een ticket voor de heen- en terugreis en verder zie ik wel hoe het loopt. Ik hou van avontuurlijke reizen en als het even kan buiten de gebaande toeristen-paden. Bezienswaardigheden zijn leuk en interessant, maar het meeste geniet ik gewoon van de mensen die ik ontmoet tijdens mijn reizen. Locals of andere reizigers die het ook op eigen houtje doen.

Tijdens deze reizen heb ik bijna altijd ook wel gefietst. Ik hou van fietsen en als ik onbekende bestemmingen kan ontdekken met de fiets, dan doe ik dat. Dat waren dan dagtochten met een huurfiets of georganiseerde fietstours. Zo heb ik onder andere Kaapstad, New York, San Francisco en Rio de Janeiro per fiets verkend. Ook fietste ik in Colombia, Costa Rica en diverse Europese bestemmingen.

Het idee van een lange afstand fietstocht kwam nadat ik in een magazine het verhaal las van Dorkas Koenen die op de fiets vanuit Nederland naar Rome was gereden. Hij heeft daar ook een boek over geschreven met de titel Bergen liegen niet, welke ik na het lezen van het artikel heb gekocht. Zijn verhaal inspireerde me en bracht me op het idee om zelf ook zo’n tocht te maken. De bestemming zou dan Piesendorf bij Zell am See / Kaprun in Oostenrijk zijn, daar woont mijn zus Susan. Omdat ik ook niet zo’n lange termijn planner ben wilde ik dit idee dat in mei opkwam, al in juli ten uitvoer brengen.

Welke route ga ik fietsen?

De route uitstippelen ging vrij eenvoudig. Met de routeplanner van Komoot, een app voor het maken en delen van fiets- en looproutes, maakte ik een route van A naar B. Ofwel mijn woonadres als startpunt en het adres van m’n zus als eindpunt, vervolgens plande Komoot in no-time een route. Waar mogelijk over fietspaden en wegen waar weinig autoverkeer is. Ook werkt Komoot met een zogenoemde heatmap, het kijkt welke fietsroutes populair zijn bij andere gebruikers die hun routes tracken met Komoot.

Vervolgens kun je in Komoot aangeven in hoeveel dagen je dit wilt fietsen, in mijn geval tien, en Komoot deelt de route keurig op in tien etappes. Waarom je dan in de titel negen dagen ziet staan, lees je in het verslag van de negende etappe. Hierna ben ik de route handmatig gaan finetunen. Zo heb ik bijvoorbeeld de lengtes van de etappes aangepast omdat ik wilde beginnen met langere etappes, zodat de etappes korter konden worden naarmate ik meer zuidelijk kwam en meer moest klimmen.

Ook keek ik naar de eindpunten van de etappes. Omdat ik geen kampeerder ben en ik geen tentje en ander kampeergerei mee wilde nemen was ik aangewezen op hotels, hostels of bed en breakfasts. Die zijn makkelijker te vinden in de wat grotere plaatsen. Bovendien vind ik een beetje reuring van de stad ‘s avonds wel gezellig, dus bij voorkeur koos ik de wat grotere plaatsen.
Ook keek ik naar de hoeveelheid klimwerk (hoogteverschillen) per etappe en paste daarop de lengte aan. Zo werd de eerste etappe 165 kilometer en de laatste twee etappes respectievelijk 80 en 65 kilometer.

Op welke fiets ga ik?

Ik ben een racefietser, dus ik heb een racefiets in de schuur staan van het merk Cube. In tegenstelling tot een gebruikelijk racefiets heeft de mijne echter geen racestuur, maar een recht stuur, vergelijkbaar met een mountainbike. Hier heb ik bij de aanschaf bewust voor gekozen omdat ik dat comfortabeler vind. Maar is deze fiets geschikt om met de nodige bagage mee naar Oostenrijk te fietsen? Ik heb er niet heel veel over nagedacht of het advies van kenners ingewonnen, maar gewoon besloten dat het met wat aanpassingen wel kan. Ik heb er in plaats van de dunne racefietsbanden 35 mm brede gravelbanden omgelegd en er een lichtgewicht bagagedragertje op gemonteerd waar ik aan beide kanten een Ortlieb fietstas aan kan hangen.

Als deze tocht me bevalt en ik vaker lange afstanden wil fietsen met bagage mee, dan kan ik altijd nog een meer geschikte fiets aanschaffen. Maar voor nu vind ik deze fiets okay. Ik wil wel nog even benadrukken dat mijn fiets een echte fiets is en geen elektrische ondersteuning heeft!

Wat neem ik mee?

Zoals ik al schreef ga ik niet kamperen, wat natuurlijk veel scheelt in de hoeveelheid spullen die je meeneemt. Ik neem in ieder geval drie setjes fietskleding mee, bestaande uit een fietsbroek met zeem en een fietsshirt. Tien paar fietssokken, die wegen weinig en nemen haast geen ruimte in en een sportjack voor als het wat kouder is.

Verder een paar sportschoenen, ik heb speciale SPD-fietsschoenen aan, maar deze zijn niet lekker voor gewoon lopen, dus normale schoenen voor ’s avonds is wel prettig. Ook neem ik mee: een spijkerbroek, korte broek, vest, vijf T-shirts, vijf onderbroeken en vijf paar sokken. Ik kan onderweg vast wel ergens een wasje kan (laten) draaien en anders heb ik ook wasmiddel bij me voor een handwasje.

Daarnaast regenkleding, de gebruikelijke toiletspullen, twee powerbanks, meerdere USB-laders en een kleine laptop. Deze is handig om bijvoorbeeld 's avonds de route te bekijken, Nederlandse tv te kijken of indien urgent op afstand te werken, bijvoorbeeld bij een serverstoring. Ook neem ik wat klein gereedschap mee voor het geval ik onderweg iets moet repareren aan m’n fiets. Ook niet te vergeten: wat EHBO spullen zoals pleisters, verband en zalf voor als ik bij een val gewond raak.

Omdat ik een week voor vertrek tijdens een fietsrit sinds jaren een lekke band kreeg, ben ik opeens bang dat ik bijna elke dag een lekke band zal krijgen. In eerste instantie doe ik daarom maar liefst zes reserve binnenbanden in m’n tas. Omdat uiteindelijk m’n tassen zwaarder zijn dan ik had verwacht haal ik er weer drie banden uit, ik heb immers ook een plaksetje bij me. De tassen wegen uiteindelijk ieder rond de zes kilo.

De trainingen vooraf

De conditie voor het fietsen is er wel, ik doe elke week spinning in de sportschool en ik heb de afgelopen maanden een paar ritjes gemaakt op mijn racefiets. Grotere afstanden heb ik echter al een tijdje niet gereden, het lijkt me goed om nog een paar flinke trainingsritten te maken.

Begin juni heb ik voor twee nachten een hotel geboekt in Zuid-Limburg om daar twee dagen te gaan fietsen. Dan kan ik afstanden maken én een beetje wennen aan het klimmen. Ook kan ik dan ondervinden of het lichtste verzet van mijn fiets voldoende is voor steil klimmen. Deze test in Limburg en de Belgische Voerstreek doorstaan mijn fiets en ik zelf met succes.

Naast nog een aantal ritten van tussen de 50 en 100 kilometer rijd ik in juli ook nog de Ronde van de Westfriese Omringdijk van 135 kilometer en fiets ik met mijn broer nog ruim 100 kilometer in Drenthe waarbij we ook de, bij wielrenners bekende, Col du VAM een aantal keren beklimmen.

Als laatste fiets ik een aantal dagen voor mijn vertrek nog met volledige bagage, de twee Ortliebtassen ieder gevuld met 6 kilo, een rit van zo’n 80 kilometer. Vanuit Heemskerk fiets ik naar Zandvoort en terug en beklim daarbij een aantal keren het Kopje van Bloemendaal die op de route ligt.

Alhoewel ik even moet wennen aan het fietsen met bagage, de fiets lijkt toch wel erg te zwabberen als ik wegrijd, is ook deze laatste test geslaagd. Na een paar kilometer ben ik gewend aan mijn wat minder stabiel geworden fiets. Het beetje onzekerheid dat ik hierdoor kreeg verdwijnt al snel en ik voel dat dit goed gaat komen. Ook de klimmetjes het Kopje op gaan prima met het gewicht van de tassen.

Tijdens deze laatste testrit word ik nog aangesproken door een racefietser die naar aanleiding van mijn bagage vraagt of ik op vakantie ben. Ik vertel hem mijn reisplan. Hij kijkt vervolgens naar mijn fiets en meent dat ik voor fietsen in Oostenrijk toch echt wel een triple crankset nodig heb. Dit betekent drie tandwielen voor, waardoor je nog lichtere verzetten hebt. Mijn fiets heeft twee tandwielen. Dit ongevraagde advies brengt me nog even aan het twijfelen, maar wat zoekacties op internet leren mij dat je met mijn dubbele crankset van respectievelijk 50 en 34 tanden ook prima door het Oostenrijkse landschap kan rijden. Waarom roepen mensen dit zomaar vraag ik mij af. Verder was het een aardig man hoor, die ook interesse toonde en nog een stukje mee fietste.

Etappe 1: van Hoorn naar Kleve

De dag van vertrek

De dag van vertrek is aangebroken. Gisteren heb ik alles ingepakt en mijn fiets klaargezet. De wekker op kwart over zes, zodat ik na een goed ontbijt om kwart over zeven kan vertrekken. Ik heb namelijk om half acht afgesproken met Joost, een vriend, die op deze eerste dag een stukje mee zal fietsen. We hebben afgesproken op een kruispunt net voorbij Hoorn. Ik heb er zin in!

Voor vandaag werd hier een daar een regenbui voorspeld, maar bij vertrek is het droog, dat is lekker. Maar ook bij regen was ik sowieso op het beoogde tijdstip vertrokken. Ik heb voor de komende dagen ook naar de voorspelde wind gekeken en die blijkt mij gunstig gezind: een lichte tot matige wind uit het noordwesten en ik fiets naar het zuidoosten!

Joost staat al te wachten bij het kruispunt en had al gezien dat ik in aantocht was via de live-tracking van mijn Wahoo navigatie. Ik heb voor mijn tocht een kleine website gebouwd waarop geïnteresseerden mijn route en de geplande etappes kunnen bekijken. Ook heb ik hierop een koppeling met de live-tracking geplaatst zodat mensen live de voortgang van mijn tocht kunnen volgen. Zodra ik op de fiets zit en mijn navigatie start wordt de live-tracking op de website geactiveerd. Je kunt de website nog steeds bekijken op www.ciclovia.nl.

Vandaag fiets ik dus in een stuk door naar Kleve, tien kilometer over de grens in Duitsland. Mijn route loopt via Enkhuizen, de dijk over naar Lelystad, dan Harderwijk, over de Veluwe naar Arnhem en vervolgens bij Millingen aan de Rijn de grens over. Dat zal met 165 kilometer direct ook de langste etappe worden van mijn hele tocht.

Samen met Joost fiets ik richting Enkhuizen en vervolgens de Houtribdijk op. Na zo’n 15 kilometer op de dijk keert Joost om. Erg leuk om deze eerste 30 kilometer samen te fietsen, vanaf nu sta ik er tot mijn eindbestemming alleen voor.

Ik heb gepland om in Harderwijk een koffiestop te doen, dit is na zo’n 75 kilometer. Tegen een vriendin zei ik gisteren voor de grap nog dat mijn vakantie pas in Harderwijk begint, het eerste deel van m’n route is namelijk bekend terrein en Lelystad had ik als saai bestempeld. Dat laatste bleek een misvatting te zijn, want Lelystad heeft dwars door de stad mooie fietspaden met veel groen. En ook van Lelystad naar Harderwijk rijd je met de fiets door mooie natuurgebieden, dit in tegenstelling tot van wat ik met de auto ken.

Tijdens de koffiestop in Harderwijk belt mijn broer: of er soms iet mis is, want ik ga niet meer vooruit, grapje natuurlijk. Later als ik op de Veluwe rijd krijg ik ook nog appje van iemand die vraagt waarom ik kilometers van mijn geplande route afwijk. Dat klopte want er was een fietspad afgesloten. Leuk dat mensen de live-tracking volgen, die interesse geeft mij net weer wat extra motivatie.

De Veluwe is zoals altijd heerlijk fietsen en al helemaal met dit mooie weer. De zon is inmiddels volop gaan schijnen en ik ben dan ook maar even gestopt om me in te smeren. Net voor Arnhem bereik ik de eerste en enige beetje serieuze klim op deze dag: de kemperbergerweg met 21 hoogtemeters en een stijgingspercentage van gemiddeld 2,2 procent en maximaal 6 procent. Leuk, maar natuurlijk peanuts bij wat er de komende dagen nog gaat komen.

Ik fiets dwars door Arnhem en zet vervolgens koers naar Millingen aan de Rijn, waar mijn eerste mijlpaal wacht: de Duitse grens. Vlak voor Millingen aan de Rijn steek ik met een pontje de Rijn over, waar ik al snel aanspraak heb door mijn reisfiets. Veel mensen zijn geïnteresseerd in waar mijn tocht naartoe gaat. Dat vind ik ook een mooi ding van alleen reizen, mensen spreken je toch sneller aan.

Een leuke ontmoeting volgt even later ook op een terrasje net voor de grens. Ik zit daar aan de koffie en aan het tafeltje naast mij zitten vier mensen. Ik lijk wel een Westfries accent te horen (mijn woonplaats Hoorn ligt in de Noord-Hollandse regio Westfriesland) en vraag of ze toevallig uit Noord-Holland komen. Dat klopt zegt een van hen, we komen uit Hoorn. Toevallig, daar woon ik ook! Als ik zeg dat ik vandaag met de fiets uit Hoorn ben gekomen zijn ze nog meer verrast, wat een afstand wordt er geroepen.

Ik passeer vervolgens de grens, je moet tegenwoordig wel goed opletten waar dat precies is, want vooral op binnenwegen staat er vaak niet meer dan een klein bordje. Na een fotostop bereik ik vervolgens na zo’n tien kilometer mijn geboekte Hotel Augenblick Goodnight in Kleve. Op de teller de eerste 165 kilometer!

Inchecken gaat snel en er is een prima afgesloten stalling voor mijn fiets, hier heb ik bij alle hotels ook van tevoren naar geïnformeerd. Na even ontspannen en een douche genomen te hebben, fiets ik naar een door het hotel aanbevolen Italiaans restaurant in de stad. De twee kilometer vond ik nu net even te ver om te lopen, toch handig als je een fiets bij je hebt. Na een heerlijke risotto, een ijstoetje en een radler fiets ik weer terug. In mijn kamer doe ik mijn navigatie, powerbanks en telefoon aan de lader en ga na een veel voldoening gevende eerste fietsdag slapen.

Etappe 2: van Kleve naar Keulen

Van racefietser naar toerfietser

Ik sta even voor zeven uur op om te douchen en mijn tassen weer in te pakken. Om half acht kan ik terecht voor het ontbijt. Na het ontbijt wissel ik mijn gewone kleding om voor mijn fietskleding, doe de laatste dingen in de tassen, check dubbel of ik niets ben vergeten en stap om half negen op de fiets, op naar Keulen, ik heb er weer zin in!

Het is wederom lekker weer vandaag. Al na enkele honderden meters staat me een pittige maar korte klim te wachten, waar ik overigens met de kennis van nu op terugkijk als peanuts. Dat is voor deze etappe ook gelijk de enige klim, de rest is tot het hotel in Keulen vrijwel vlak.

Na 16 kilometer passeer ik in het stadje Goch een markt en koop daar twee bananen voor onderweg. Ik heb verder geen lunchpakket of iets dergelijks mee, ik fiets over het algemeen niet in de middle of nowhere, dus mijn voornemen is om gewoon onderweg iets te kopen voor de lunch. Het lijkt me echter toch verstandig om elke dag wel iets te eten bij me te hebben, vandaar de bananen en in mijn tas zit nog een pakje mueslireepjes voor acute honger.

Na Goch bereik ik Weeze, deze plaats is bekend van het vliegveld vanwaar je vaak, net als vanaf Düsseldorf, goedkoop kunt vliegen, ik ben er zelf nog nooit geweest. Ik fiets langs doorgaande wegen, soms een rustige landweg en door diverse dorpjes en stadjes. Het valt mij op dat er langs de drukkere wegen overal een fietspad ligt, in Nederland is dit de normaalste zaak van de wereld, maar in Duitsland had ik dit minder verwacht, dit blijkt mijn hele tocht zo te blijven. Een minpunt is wel dat het onderhoud van de fietspaden vaak te wensen overlaat, met soms veel gaten en hobbels.

Na 38 kilometer fiets ik rond 10:30 door het stadje Geldern en pak daar een terrasje in het levendige centrum voor koffie met een gebakje. Daarna fiets ik richting Düsseldorf, waar ik overigens niet doorheen fiets, maar er net westelijk langs rijd door Neuss. Ik merk dat ik vandaag wat meer relaxed fiets dan gisteren. Was ik gister nog meer de racefietser die zo snel mogelijk van A naar B wilde, vandaag voel ik me meer de toerfietser die geniet van de dingen onderweg. Ik fiets wel lekker door, maar m’n focus is minder op m’n snelheid. Misschien ook wel omdat ik gisteren 165 kilometer voor de boeg had en niet al te laat in Kleve wilde aankomen. Ondanks dat ik gister al erg genoot, geniet ik vandaag nog meer.

Inmiddels ben ik eigenlijk wel toe aan wat eten voor de lunch, maar ik ben al enige tijd geen gelegenheid tegengekomen waar ik iets kan kopen. Een banaan heb ik eerder al genuttigd, ik hoop dat ik vóór Keulen, wat inmiddels niet heel ver meer is, nog iets tegenkom.

Net voor Keulen in de stad Dormagen, waar ik doorheen fiets, is er uiteindelijk een lunchgelegenheid mét terras. Lekker, want ook vandaag is een heerlijk zomerse dag. Ik heb inmiddels ruim 100 kilometer gereden. Op het terras vraagt een vrouw, die er ook zit, of ik aan het fietsen ben. Het antwoord ligt voor de hand, maar het is natuurlijk bedoeld om een praatje aan te knopen. Ja zeg ik, ik moet nog een klein stukje naar Keulen. Ze wijst naar haar fiets om aan te geven dat ze ook fietst. Haar Engels is gebrekkig en ik spreek weinig Duits. Maar ik begrijp dat ze Oostenrijkse is en een fietstocht maakt van Oostenrijk naar Amsterdam. Wat toevallig reageer ik, ik doe hetzelfde, maar dan in de andere richting. Door de taalbarrière loopt het gesprek verder niet echt soepel, maar toch weer leuk zo’n toevallige ontmoeting.

Het broodje met vlees vond ik niet echt lekker, maar ik heb wat gegeten en stap weer op de fiets. Klaar voor de laatste 30 kilometer naar mijn hotel in Keulen. Net voorbij Dormagen kom ik langs de Rijn te fietsen welke ik zal volgen tot in Keulen. Na 132 kilometer bereik ik tegen half vijf Hotel Tante Alma in hartje Keulen.

Na weer even ontspannen op m’n hotelkamer en een lekkere douche loop ik de stad in. Het is nog steeds lekker weer en op deze vrijdagavond gezellig druk in de stad. Na een beetje te hebben rondgelopen en een ijsje gegeten strijk ik neer bij een Grieks restaurant waar op het terras ook een lekker live-bandje speelt.

Etappe 3: van Keulen naar Bad Salzig

Heerlijk fietsend langs de Rijn

Ik sta weer rond zeven uur op, om na het ontbijt weer lekker op tijd te kunnen vertrekken. Vandaag staan er 127 kilometers op het programma, via Bonn en Koblenz naar het plaatsje Bad Salzig. Ik had deze etappe eigenlijk gepland naar het iets grotere Sankt Goar, maar daar was geen betaalbaar hotel meer beschikbaar. In Bad Salzig heb ik een hostel gevonden, maar het ligt wel zo’n 10 kilometer vóór Sankt Goar, dat betekent dat de etappe vandaag 10 kilometer korter en morgen 10 kilometer langer is dan in eerste instantie gepland. Doordat de route vandaag vrijwel geheel langs de Rijn loopt is deze nog steeds vrij vlak. Maar een rivier loopt over het geheel altijd naar beneden en aangezien ik tegen de waterstroom in fiets zit er over de hele route toch een lichte stijging in.

Om ongeveer kwart over acht stap ik op de fiets en rijd door het centrum van Keulen richting de Rijn. Het is zaterdagmorgen en nog rustig in de stad, dus ik kan lekker doorfietsen. Binnen tien minuten fiets ik langs de Rijn die dwars door Keulen loopt. Het is mooi fietsen over het pad langs de rivier. Ik maak rijdende voort een paar foto’s en video’s, want ik voel me superblij en vrij, prachtig om zo langs het water de stad uit te fietsen. Ik kom diverse andere fietsers tegen, racefietsen en bepakte vakantiefietsers.

Na een kilometer of zes fiets ik van de Rijn weg omdat deze een soort u-bocht maakt en ik rechtdoor ga, de kortere route. Zo’n zes kilometer verder pik ik de rivier weer op zal deze de rest van de dag bijna niet meer uit het oog verliezen.

Ik heb me inmiddels voorgenomen om iedere dag minstens 40 kilometer te fietsen voordat ik een koffiestop maak. Na deze 40 kilometer ben ik eigenlijk wel toe aan een koffiestop, maar er dient zich nog geen gelegenheid aan. Pas na 53 kilometer passeer ik in Remagen een terras met prachtig uitzicht op de Rijn. Het is inmiddels elf uur en koffie met appelgebak heb ik wel verdiend vind ik zelf.

Ik vervolg mijn weg, het is nog zo’n 40 kilometer naar Koblenz en het plan is om daar iets te nuttigen voor lunch. Het is vandaag weer heerlijk fietsen, met de mooie route en het nog steeds prachtige zomerweer is het genieten. Het is de derde fietsdag en ik heb vanaf Hoorn nog geen spat regen gehad. Ook de zwakke wind komt nog steeds uit het noordwesten, dus die heb ik in de rug.

Rond twee uur rijd ik Koblenz binnen, in de stad kom ik Cowboys Burger Saloon tegen met een gezellig terras. Ik bestel een lekkere burger met een radler en vervolg ruim een half uur later mijn weg. Het is nog een kilometer of 30 naar mijn geboekte Hostel Bad Salzig. Op 120 kilometer moet ik de Rijn nog oversteken met een pontje, altijd een leuke afwisseling zo’n vaartochtje. Na de oversteek is het nog 7 kilometer fietsen naar het hostel. Deze ligt ongeveer 1 kilometer het dorp in vanaf de Rijn en in deze laatste kilometer zit nog een flink steile klim van een paar honderd meter.

Naast de hotels vind ik het leuk om ook een overnachting in een hostel te hebben. Dit doet me denken aan de reizen die ik als een soort van backpacker heb gemaakt. In een hostel heerst altijd een leuke sfeer waar je door de gemeenschappelijke ruimtes makkelijk in contact komt met andere, meestal soloreizigers. Ook biedt een hostel vaak extra faciliteiten voor reizigers, hier in Bad Salzig kan ik bijvoorbeeld een wasje draaien zodat ik morgen weer met schone fietskleding kan starten. Ook is er in de garage fietsgereedschap aanwezig en een goede bandenpomp waarmee ik mijn banden weer goed op spanning breng.

Een hostel heeft dan wel faciliteiten die je als reiziger kunt gebruiken, het is wel voornamelijk zelf-service. Er is altijd wel een keuken aanwezig waar je je eigen maaltijd kunt bereiden, maar je moet daarvoor zelf je inkopen doen. Er zijn hostels die nog wel ontbijt verzorgen, maar deze doet dat niet. Zelf koken heb ik geen zin in, maar gelukkig zijn er in dit dorp nog wel twee restaurants. Ik loop naar het restaurant dat de hosteleigenaar mij adviseert. Onderweg hier naartoe koop in bij een supermarkt nog wat yoghurt met muesli voor het ontbijt morgenochtend en weer twee bananen voor onderweg.

Na heerlijk te hebben gegeten loop ik terug naar het hostel, waar ik op mijn laptop nog even wat tv kijk om vervolgens te gaan slapen. Terugkijkend op de route in combinatie met het mooie weer maakte dit wel de mooiste fietsdag tot nu toe.

Etappe 4: van Bad Salzig naar Mannheim

De eerste regen

Na heerlijk te hebben geslapen in mijn zeer ruime privé kamer in het hostel sta ik rond half acht op. Ik maak mij weer gereed voor etappe vier en nuttig mijn ontbijt yoghurtjes in de gemeenschappelijk ruimte. Er lijkt nog niemand anders wakker. Rond half negen stap ik weer op de fiets. De weersvoorspellingen voor vandaag zijn minder, de kans op regen is redelijk groot. Als ik wegrijd is het nog wel droog, maar bewolkt en frisser dan voorgaande dagen. Ook staat er meer wind, die ik overigens nog altijd in de rug heb, dus dat is geen ongunstige factor.

De eindbestemming voor vandaag is Mannheim. Vanaf het hostel vervolg ik na een kleine kilometer mijn route langs de Rijn. Het is zondagmorgen en nog erg rustig op de weg. Ik zal de eerste 40 kilometer langs de Rijn blijven fietsen, daarna maakt de rivier een omweg, waar ik rechtdoor zal gaan, om hem net voor Mannheim weer op te pikken.

Na 40 kilometer kijk ik weer uit naar een gelegenheid om koffie te drinken, die er net als gisteren weer niet snel lijkt te komen. Wel is de zon inmiddels weer doorgebroken en schijnt fel. Ik besluit daarom even te stoppen om me in te smeren. Het is inmiddels bijna elf uur.

Een half uur later, na zo’n 55 kilometer passeer ik in de plaats Sprendlingen een koffietentje met terras, waarop ik plaatsneem. Als ik hier van de fiets afstap is het nog steeds lekker zonnig, maar ik zit nog geen vijf minuten op het terras en het begint opeens flink te regenen. Snel ga ik bij een ander tafeltje zitten onder de overkapping. Ik hoop dat het een korte bui is die weer is overgedreven als ik mijn koffie en gebak op heb. Dat zou een mooie timing zijn.

Maar helaas, het blijft pijpenstelen regenen en het ziet er niet naar uit dat het snel op zal klaren. Ik ga dan toch mijn regenkleding maar aantrekken. Dit betreft een regenjack en overschoenen, een regenbroek heb ik niet mee omdat ik toch in korte broek fiets. Deze tijd van het jaar zal het immers niet heel koud worden.

In de stromende regen stap ik weer op de fiets. Dat is even wennen na drie dagen prachtig weer, maar het hoort erbij en regen had ik gedurende mijn hele tocht zeker wel verwacht. Ik fiets Sprendlingen uit en rij een landelijk heuvelachtig gebied in met deels onverharde wegen. De regen komt nog altijd met bakken uit de lucht en dat is hier goed te merken. De wegen veranderen al snel in kleine rivieren. Ik moet door flinke plassen heen, wat best lastig is op de onverharde wegen, je ziet namelijk de stenen en gaten in de weg niet meer. Ik ga dan ook heel rustig door de plassen, zodat de kans dat ik mijn banden of wielen stuk rijd kleiner is. Alleen al een lekke band moeten vervangen is in deze omstandigheden geen prettig vooruitzicht.

Maar gelukkig weet ik mijn fiets er zonder schade doorheen te loodsen. Rond twee uur begint het op te klaren, ik heb er dan inmiddels zo’n 85 kilometer op zitten en wil eigenlijk wel iets eten. Even later rij ik door het stadje Osthofen, waar ik een bakery zie met heerlijke broodjes. Ik zet m’n fiets tegen een hekje en zie nu eigenlijk pas hoe smerig deze is geworden van de modder. Ikzelf ook trouwens.

Na deze lunchstop is het nog zo’n 25 kilometer naar de eindbestemming van deze dag. Even voor Mannheim ontmoet ik de Rijn weer en tegen half vijf arriveer ik bij Hotel Tante Alma. Inderdaad, dezelfde naam als die in Keulen, het blijkt ook dezelfde keten te zijn. Mijn fiets, nog steeds onder de bagger, kan ik weer veilig kwijt in de stalling van het hotel. Ik hoop dat ik morgen ergens een gelegenheid zie waar ik ‘m kan afspoelen.

Na m’n gebruikelijke rustmoment en een lekkere douche loop ik de stad in om wat te gaan drinken en te eten. Ik beland bij een Italiaans restaurant waar ik risotto bestel. Terug in het hotel surf ik nog even op internet en kijk wat tv. Alle apparaten weer aan de laders voor morgen.

Etappe 5: van Mannheim naar Stuttgart

Een zware fietsdag

Na een prima ontbijt en mijn tassen weer te hebben ingepakt pak ik rond acht uur mijn fiets uit de stalling. Oei, ik moet echt even iets vinden om ‘m schoon te maken, zo doorrijden is natuurlijk ook niet bevorderlijk voor de bewegende onderdelen. Misschien ergens bij een tankstation.

Om 8:05 zet ik de Wahoo navigatie aan en vertrek voor de 116 kilometer lange rit naar Stuttgart vandaag. Na zo’n twintig minuten fietsen, nog steeds in Mannheim, zie ik een Shell tankstation met autowasstraat. Hier staat een emmer water met wasborstel, ik stop en maak hiermee mijn fiets schoon, vooral essentiële onderdelen zoals de ketting, tandwielen en derailleur.

Na weer een klein stukje gefietst te hebben begint het licht te regenen, dat was ook voorspeld voor vandaag. Ik trek mijn regenkleding weer aan, maar vooralsnog gaat het niet zo hard als gisteren. Bovendien rijd ik nu op goed verharde wegen, dus het speelt me minder parten.

De eerste pakweg 30 kilometer gaan lekker, de regen is ook gestopt inmiddels. Maar daarna lijken de benen wel zwaarder te gaan voelen. Langzaam maar zeker verdwijnt de energie en ik voel dat dit een minder goede dag gaat worden. Dat gebeurt altijd wel een keer met fietsen, ook in de Tour de France hebben de beste renners vrijwel altijd een of meerdere slechte dagen, zelfs Pogačar en Vingegaard. Wordt dit mijn slechte dag?

Ik probeer door te trappen, maar het gaat moeizaam. Het is wat route betreft ook nog eens een van de zwaarste dagen, veel hoogtemeters, en dat voel ik ook al, het gaat gestaag omhoog. Ik stop diverse keren om even langs de kant te gaan zitten. Na 40 kilometer had ik nog zin in een koffiestop die maar niet kwam, maar 10 kilometer verder heb ik geen behoefte meer aan koffie. Naast dat ik weinig energie in m’n benen heb, voel ik me inmiddels ook helemaal niet meer lekker. Het voelt een beetje raar in m’n buik en ik heb het koud, terwijl de temperatuur niet heel laag is.

Na 60 kilometer kom ik in Eppingen. Honger heb ik niet, maar wel veel dorst. Ik koop bij een supermarkt een paar energiereepjes en een fles sinaasappelsap die ik bijna in een keer leeg drink.

Met regelmatig even een korte pauze trap ik toch langzaam door. Op 68 kilometer begint er een bijna vier kilometer lange klim met flink steile stukken erin. Dit is echt zwaar, maar ik zet door. Uiteindelijk heb ik de top in zicht, maar voel me nu echt beroerd, ik voel ook dat ik moet kotsen. Ik leg m’n fiets in de berm, loop de bosjes in en ga een aantal keren flink over m’n nek.

Ik blijf even een tijdje zitten tot het weer wat beter voelt, uiteindelijk stap ik weer op de fiets. Het is nog 100 meter naar de top en daarna volgt een lange afdaling. Ik voel me ook weer iets beter, zoals wel vaker kan kotsen ook wel opluchten.

Na een kleine 10 kilometer met voornamelijk afdalen rij ik het stadje Brackenheim binnen. Ik wijk even af van m’n geplande route om in het centrum iets te vinden om te eten en te drinken. Bij een bakery koop ik een croissant omdat die licht verteerbaar zijn en een energiedrankje. De croissant krijg ik na een paar happen niet meer binnen, maar de energiedrank gaat er wel in.

Ik zit nu op 80 kilometer, ik moet er nog 36. Normaal gesproken voelt dat niet ver meer, maar nu hik ik er wel tegenaan. Ik neem me echter voor om hoe dan ook door te rijden, een andere optie is om hier een hotel te zoeken. Maar door rustig door te fietsen moet dit laatste stuk toch wel lukken. Bovendien heb ik voor vandaag de pittigste klimmen gehad.

Uiteindelijk bereik ik tegen vijf uur Stuttgart, ik moet alleen nog even de stad door om m’n geboekte IBIS Hotel te bereiken. Dit hotel ligt op een hoger deel van de stad waardoor de laatste halve kilometer nog even klimmen is, maar met het einde in zicht lukt dit me ook nog.

Op m’n hotelkamer plof ik direct op bed, ik voel me duidelijk nog steeds niet goed, zelfs even geen energie voor een douche. Rond half acht word ik wakker, ik blijk bijna twee uur geslapen te hebben en lijk me iets beter te voelen. Ik neem een douche, maar trek in een diner heb ik totaal niet.

Als ik me morgenochtend nog steeds niet goed voel neem ik een rustdag denk ik bij mezelf. Hopelijk word ik niet echt ziek, dat ik het vandaag ook koud had kan duiden op koorts. Maar als ik me morgen wel goed voel en toch wil gaan fietsen, dan zou ik vanavond toch wel iets moeten eten.

Het hotel staat in een buitenwijk van Stuttgart met veel kantoorgebouwen. Winkels of restaurants heb ik niet gezien in de directe omgeving. Ik zoek op Google Maps naar een supermarkt in de buurt, op 1 kilometer zit een Aldi die nog tot negen uur open is. Ik loop daar naartoe en koop er een paar muesli yoghurts, bananen en mandarijnen. Licht verteerbaar en goed voor de vitaminen. Dit is m’n diner voor vanavond, terug op m’n hotelkamer eet ik het meeste op. Daarna ga ik proberen te slapen.

Etappe 6: van Stuttgart naar Günzburg

Ik voel me weer topfit

De wekker op m’n mobiel heb ik bewust niet gezet, maar ik word rond half acht wakker. Ik heb heerlijk geslapen en voel me verrassend goed! Ik ben dus niet echt ziek geworden, waar ik gisteravond nog bang voor was. Ik voel me weer zo goed dat ik gewoon weer zin heb om straks op de fiets te stappen. Ik maak alles gereed en ga ontbijten, ook dat gaat er weer goed in. Ik ontbijt extra stevig omdat ik gister weinig heb gegeten en er vandaag weer tegenaan wil.

Om kwart voor negen haal ik mijn fiets uit de berging, tassen eraan, navigatie aan en vijf minuten later fiets ik weg. Vandaag 111 kilometer voor de boeg met als bestemming Günzburg, bekend van het Duitse Legoland. Ondanks dat ik me ook gisteren bij vertrek nog goed voelde, voel ik dat de inzinking van gisteren achter me ligt en het vandaag weer een mooie dag zal worden. Ik denk nog wel: zal ik iets verkeerds hebben gegeten waardoor ik me gisteren plots zo beroerd voelde? Maakt verder niet uit, ik ben er weer!

Vandaag is volgens de planning de laatste etappe die meer dan honderd kilometer is. Vanaf morgen staan er alleen nog etappes van onder de honderd op het programma. Uiteindelijk zal dit anders zijn, maar dat lees je in de negende etappe.

De eerste pakweg 40 kilometer zal grotendeels door dorpjes en stadjes gaan, daarna loopt de route meestal door landelijk en bosrijk gebied. Het is vandaag weer mooi weer, dus alles wijst erop dat het een mooie fietsdag gaat worden. Na bijna 40 kilometer maak ik even na elf uur een koffiestop in Uhingen.

Ik vervolg mijn weg en alles gaat voorspoedig. Er zitten wat geleidelijke stijgingen in de route en op ongeveer 70 kilometer een korte klim met een stijgingspercentage tot 16 procent, maar het is niet zoveel klimmen als gisteren. Onderweg maak ik diverse foto’s want ik rijd door prachtige natuurgebieden.

Een gelegenheid om wat te eten voor lunch kom ik tot vlak voor de eindbestemming niet meer tegen, maar onderweg eet ik een banaan en twee mueslirepen. Verder fiets ik vooral door en arriveer dan ook redelijk op tijd in het verrassend leuke stadje Günzburg. Mijn hotel Brauereigasthof zur Münz ligt aan het centrale stadsplein, te midden van winkeltjes en restaurants. Omdat ik de lunch vandaag een beetje heb overgeslagen besluit ik na een verkennende wandeling op tijd te gaan eten bij een Italiaans restaurant met uitstekende reviews. Dit was weer een heerlijke fietsdag!

Etappe 7: van Günzburg naar Odelzhausen

De kortste etappe

Vandaag staat er een etappe van een kleine 80 kilometer op het programma, peanuts na zes etappes van meer dan 110 kilometer. Ik hoef van mezelf dan ook niet heel vroeg te vertrekken. Ik sta rond half acht op en maak mij rustig klaar voor vandaag. Douchen, tassen inpakken en ontbijten. Het ontbijtbuffet is weer smakelijk, ik ontbijt iedere dag meer dan dat ik thuis doe, ik fiets immers heel wat kilometers per dag. De man met de hamer wil je als fietser immers niet tegenkomen, dit is een wielerterm voor plotselinge honger met symptomen van extreme vermoeidheid en wegvallende energie. Het wordt ook wel hongerklop genoemd.

Om negen uur stap ik op de fiets voor de rit naar Odelzhausen, een plaats zo’n 40 kilometer voor München. Ik fiets inmiddels in de zuid-Duitse deelstaat Beieren. Vandaag fiets ik onder andere door Augsburg. Het is vrij bewolkt, maar af en toe breekt de zon door. Er is op mijn route ook regen voorspeld, ik heb daarom mijn regenkleding gereed onder de snelbinders op de bagagedrager.

In het eerste deel van de etappe zitten flink wat korte, maar steile klimmetjes, het tempo ligt dan ook niet zo hoog. Na 27 kilometer fiets ik door Zusmarshausen, het is inmiddels elf uur en ik maak hier een koffie met gebak stop bij een gezellig uitziende koffiecorner. Het regent nog niet, maar binnen zitten is vandaag toch aangenamer.

Ik vervolg mijn weg door een landelijk en bosrijk gebied met af en toe een dorpje. Tegen half een, na bijna 50 kilometer, rij ik de universiteitsstad Augsburg binnen. Mijn route loopt dwars door de stad en aan de andere kant van de stad besluit ik bij een bakkery met lekker uitziende belegde broodjes te stoppen voor lunch.

Terwijl ik mijn broodje zit te eten begint het licht te regenen. Voordat ik weer op de fiets stap doe ik daarom mijn regenkleding aan. Ik moet nog zo’n 25 kilometer vandaag. Inmiddels valt het me op dat m’n ketting steeds meer geluid begint te maken, ik denk dat het tijd wordt om ‘m goed schoon te maken en te smeren. Ik heb echter geen kettingolie bij me, dus moet even opletten of ik ergens een fietsenwinkel tegenkom.

Even later lijk ik het bij het goede eind te hebben, want twee keer kort na elkaar loopt mijn ketting eraf bij een beetje onhandig schakelen. Gelukkig leg je die er bij een racefiets zonder kettingkast snel weer om, zolang hij niet gebroken is. Inmiddels is het harder gaan regenen en fiets ik het liefst zo snel mogelijk door naar Odelzhausen. Daar kijk ik wel voor kettingolie, of anders morgen onderweg.

Als ik rond half vijf Hotel Staffler in Odelzhausen bereik is het weer droog. Het hotel met restaurant ziet er modern uit en ook de kamers blijken best wel luxe te zijn. Tel daarbij op het vriendelijke personeel en het cijfer van 8,7 op Booking.com is mijns inziens niet onterecht.

Na een douche en even ontspannen maak ik een wandeling en koop bij een supermarkt weer twee bananen voor de rit van morgen. Op Google Maps zie ik dat er ook een fietsenmaker vlak bij het hotel zit, maar die blijkt al gesloten. Dan schuif ik het smeren van m’n ketting maar door naar morgen.

Dineren doe ik vandaag in het hotel zelf, de kaart ziet er goed uit en in de omgeving heb ik geen andere restaurants gezien. Het blijkt een goede keuze, want het eten krijgt van mij ook een prima cijfer.

Op mijn laptop kijk ik op Komoot waar ik nu precies zit op de kaart. Hier zie ik de totale route en een blauw stipje van mijn huidige locatie, die elke dag weer een stukje zuidelijker staat. Motiverend om te zien dat ik na zeven dagen fietsen gewoon al bijna bij München ben! Na weer een prima fietsdag ga ik slapen, ik heb alweer zin in morgen!

Etappe 8: van Odelzhausen naar Bruckmühl

De Alpen in zicht

Vandaag is de laatste dag dat ik de gehele etappe in Duitsland zal fietsen. Ook wel jammer om Duitsland morgen te verlaten want ik vind het erg fijn fietsen hier. Naast de vele fietspaden en fietsvriendelijke wegen ervaar ik ook veel respect voor fietsers. Ik krijg van automobilisten opvallend veel voorrang, ook als ik dat eigenlijk niet heb. En als ik even op de weg fiets omdat het naastgelegen fietspad een slecht wegdek heeft, dan wordt er nooit getoeterd. In Nederland ervaar ik dit toch regelmatig anders.

Er staat 87 kilometer op het programma, met geleidelijk klimmen, maar echt zware en lange klimmen kom ik niet tegen. De route voert vandaag dwars door München, wat voor mij wel als een mijlpaal voelt, het is toch een van de grotere en bekendere steden van Duitsland. Wikipedia leert mij dat het de op twee na grootste stad van het land is, na Berlijn en Hamburg.

Na het ontbijt stap ik rond 9:20 op de fiets. De eindbestemming is vandaag Bruckmühl, maar eerst op naar München, wat na ongeveer 40 kilometer op de route ligt. Het weer ziet er goed uit vandaag, lekker zonnig, ik heb me bij vertrek dan ook al ingesmeerd. Zodra ik de eerst trappen doe herinnert het geluid van de ketting mij eraan dat ik echt even langs een fietsenwinkel moet. Ik kom vast iets tegen op de route of anders zoek ik er een in München.

Na 23 kilometer fiets ik in Gröbenzell langs een fietsenwinkel, Radsport Forner. Het is kwart voor elf en de winkel blijkt om twaalf uur open te gaan. Maar als ik door het raam naar binnen kijk ziet een medewerker mij en laat me binnen. Ik koop een flacon kettingolie, maak buiten met een doek m’n ketting schoon en geef iedere schakel een druppel olie. Dat doet de ketting goed, want hij loopt nu weer vrijwel geruisloos. Ook met het bereiken van de Alpen morgen is een soepel lopende ketting prettig, het scheelt toch weer weerstand.

Een kilometer of 15 verder kom ik aan bij het bord München, waar ik even afstap om een foto te maken. Dat heb ik toch maar mooi bereikt op eigen kracht. Het eerste stuk in deze stad rij ik door een groot park met water en groen, daarna zit ik al aardig in het drukke centrum. Midden in de stad maak ik een koffie met gebak stop, heerlijk buiten in de zon.

Ik fiets verder door de stad, waar ik nog even een ommetje moet maken omdat een groot plein op mijn route is afgesloten voor een concert. Zodra je van de geplande route afwijkt geeft mijn Wahoo navigatie echter een alternatieve route, dus verdwalen is er niet snel bij. Ik vraag me af hoe we dat vroeger allemaal deden zonder navigatie. De charme van het kaartlezen is dan wel verdwenen, maar ik ben toch heel blij met dit staaltje techniek.

Na München is het nog zo’n dertig kilometer naar Bruckmühl. Net de stad uit zie ik opeens in de verte de contouren van de Alpen al opdoemen, ik heb Oostenrijk al letterlijk in zicht! Het tempo zit er lekker in en na een verder mooie landelijke route kom ik om even voor half vier aan bij Hotel Garni Demmel. Het hotel gaat echter pas om half zes open voor inchecken, dat was ook gecommuniceerd, maar ik had per e-mail gevraagd of eerder ook mogelijk is. Op de e-mail heb ik geen reactie gehad en er blijkt nu nog geen personeel aanwezig. De deur is ook gesloten, dus ik kan niet eens naar binnen.

Ik fiets dan maar het stadje in op zoek naar een eetgelegenheid, ik heb namelijk op een banaan na nog niets gegeten voor lunch. Bij een winkelcentrum vind ik een bakery waar ik een broodje eet en koffie drink. Tegen vijven arriveer ik weer bij het hotel in de hoop dat er nu wel iemand is. De deur is nog steeds op slot en plotseling begint het ook hevig te regenen. Ik ga helemaal tegen de deur aanzitten om nog een beetje droog te blijven en vraag me ondertussen af wat dit voor hotel is, waar ze de gasten maar buiten laten wachten. Even later komt er een hotelgast aan die mij binnenlaat en om klokslag half zes verschijnt er een oudere dame om de check-in te doen. Ze is niet al te vriendelijk en vraagt hoe ik binnen ben gekomen. Een gast liet me binnen antwoord ik, ze geeft geen reactie, maar haar gezichtsuitdrukking zegt me dat ze daar niet blij mee is.

De eenpersoons hotelkamer is klein en zeer gedateerd, ik heb de indruk dat er sinds de jaren zeventig niets meer aan gedaan is. Wat een verschil met het hotel van gisteren, dat nog goedkoper was ook. Maar het is in ieder geval schoon en voor een nacht is het beter iets dan niets. In de avond loop ik naar een Italiaans restaurant voor een pasta. Onderweg zie ik een poster hangen met reclame voor een wielerronde die morgen plaatsvindt in Bruckmühl. Het is een na-tourcriterium met de nummer drie van de Tour de France: Florian Lipowitz. Jammer dat het niet een dag eerder is.

Als ik terug naar het hotel loop zie ik een oorlogsmonument staan en loop er even naartoe. Het is voor in de tweede wereldoorlog gesneuvelde Duitse soldaten uit Bruckmühl. 'Voor hen die streden voor de eer van Duitsland' staat erop. Ik vraag mij af of dit nazi-soldaten waren of collaborateurs, ik ga maar uit van het tweede.

Terug in het hotel ga ik op tijd slapen. Ik heb namelijk morgen de optie bedacht om in een keer door te fietsen naar Piesendorf, afhankelijk van hoe het gaat. Maar dan wil ik wel al rond acht uur vertrekken, want dat zou dan een etappe worden van meer dan 140 kilometer, waarvan het grootste deel door de Alpen!

Etappe 9: van Bruckmühl naar Piesendorf

Twee etappes op een dag

Ik sta al voor zeven uur op en maak alles klaar voor vertrek. Om half acht kan ik terecht voor ontbijt, wat geserveerd wordt door een oudere dame die vriendelijker is dan de dame van gisteren. Ze informeert ook naar m’n fietstocht en vraagt wat m’n bestemming is, zo kan het ook. Het ontbijt smaakt ook prima, hiervoor krijgt het hotel dan toch nog een pluspuntje.

Even na acht uur stap ik op de fiets. Het weer is niet echt uitnodigend want het begint net te regenen, dus regenkleding aangetrokken. Maar ondanks dat heb ik er net als alle voorgaande dagen weer zin in en nog steeds heb ik de intentie om vandaag door te rijden naar Piesendorf. Mocht ik er na 80 kilometer toch doorheen zitten, dan overnacht ik in Waidring en rij ik zaterdag het laatste stuk. Ik heb een aantal overnachtingopties in Waidring genoteerd, maar niets geboekt.

Ik moet nog ongeveer 40 kilometer door Duitsland fietsen. Als ik Bruckmühl uitrijd komt de regen inmiddels met bakken naar beneden en neemt mijn route een gravelpad langs de rivier Mangfall. De eerste kilometers is dit nog goed te doen, maar door de regen ontstaan er steeds meer plassen en mijn fiets en ikzelf worden inmiddels behoorlijk vies. Na 10 kilometer komt er nog steeds geen einde aan het gravelpad en ik ben dit pad eigenlijk wel een beetje zat. Het is prachtig fietsen bij mooi weer, maar nu even niet. Ik zoom uit op m’n navigatie om te kijken of er een alternatieve route is, die is er langs een drukke autoweg, voor nu een betere keuze.

Na een kilometer of vijf kom ik weer op m’n geplande route, gelukkig geen gravelpad meer. In de stromende regen rijd ik toch lekker door. In de plaats Brannenburg passeer ik een fietsenwinkel en vraag hier of ik mijn banden even bij mag pompen. Straks in de Alpen is het lekker om de banden op goed op spanning te hebben, hoe minder de weerstand. 'Our air is for free' grapt de verkoper.

Een paar kilometer verder spot ik een bakery met koffiecorner. Nog steeds in de stomende regen rijdend is dat een welkome stop. De koffie met wederom een gebakje smaakt hierdoor extra lekker. Hierna is het nog een kilometer of zes naar de Oostenrijkse grens.

Direct na de koffiestop neemt de route een afslag die moet uitkomen op een pad langs de rivier Inn, die hier de grens vormt tussen Duitsland en Oostenrijk. Op een gegeven moment kan ik de grens dan oversteken via een fietsbrug over de rivier. Na ongeveer drie kilometer strand ik echter op de route naar dit pad. Door hevige regenval is een fietstunnel onder de A93 snelweg helemaal vol gelopen met water. Er zit niets anders op dan de drie kilometer terug te fietsen en een alternatieve route te kiezen. Ik hoop dat ik wel evengoed de fietsbrug over de rivier kan bereiken, want anders zou ik een heel stuk om moeten fietsen.

Via Niederaudorf bereik ik gelukkig toch de fietsbrug en kan ik even na elf uur Oostenrijk binnenfietsen. Omdat dit voor mij weer een mijlpaal is stop ik bij het bord Oostenrijk om een foto te maken. Yesss, na ruim een week fietsen ben ik in Oostenrijk!

Enkele kilometers fietsend in Oostenrijk stopt het met regenen en breekt de zon door. Mijn route richting Zell am See loopt een beetje door de dalen, dus niet over hooggebergte, maar toch is het direct veel klimmen hier. Ik fiets namelijk niet langs de autowegen, maar iets hoger in de bergen over rustige bergweggetjes en fietspaden. Dit is veiliger en fietst veel relaxter, maar het is wel meer klimmen en dalen.

Ondanks de vele regen in de morgen en de extra kilometers door de ondergelopen fietstunnel zit ik nog goed in het zadel. Zoals het er nu voorstaat pak ik straks in Waidring gewoon de tiende etappe van ruim 60 kilometer mee.

Rond twee uur bereik ik na 88 kilometer fietsen de plaats Waidring, mijn beoogde overnachtingsplaats na de negende etappe. Ik heb echter al besloten om door te fietsen. De zon is flinks gaan schijnen sinds ik in Oostenrijk fiets, het lijkt wel of het weer naar landsgrenzen kijkt. Ik rij weer lekker in korte mouwen en heb me onderweg ook ingesmeerd. Het is gewoon weer heerlijk fietsen vanmiddag.

Ik doe wel een lunchstop in Waidring, bij een bakery eet ik een broodje en drink een cappuccino om daarna te beginnen aan de laatste 60 kilometer van mijn tocht. Ik heb niemand verteld dat ik door zou rijden, maar ik krijg op een gegeven moment wel een appje van Joost die op de live-tracking heeft gezien dat ik door ben gereden. Mijn zus weet echter nog van niets en verwacht mij gewoon nog morgen in de loop van de dag, tenzij ze ook nog op de live-tracking kijkt.

Het laatste stuk verloopt voorspoedig, ik geniet van het fietsen en de mooie omgeving. Diverse keren stop ik even om een foto te maken. Rond half zes ben ik bijna in Zell am See als het weer begint te regenen, ik trek mijn regenkleding weer aan. In Zell am See aangekomen check ik of mijn zus nog heeft gereageerd, maar nee, ze heeft dus niet naar de live-tracking gekeken vandaag. Eerst denk ik om dan gewoon onverwacht binnen te lopen maar even later besluit ik toch een appje te sturen, want het is ook wel leuk als ze me staan op te wachten. Ik stuur een bericht dat ik er over een minuut of twintig ben. Ik krijg al snel een verbaasde reactie terug.

De laatste zes kilometer van de bijna 1100 kilometer lange fietstocht. Het regent inmiddels weer flink. Ik rijd bij Kaprun als het helemaal begint te stortregenen, het lijkt wel een wolkbreuk. Het is nu nog maar twee kilometer. Om kwart over zes kom ik aanfietsen bij het huis van mijn zus Susan. Zij, haar man Marco en de kinderen Gian en Milan staan in de regen voor het huis te wachten, een mooi onthaal! Ik krijg een grote gouden chocolade medaille omgehangen, leuk! Ik heb mijn fietstocht van Hoorn naar Piesendorf volbracht in negen dagen!

Terugfietsen naar München

De volgende zaterdag voelt het vreemd om vandaag niet te gaan fietsen. Al na twee of drie dagen went je lichaam en geest aan het fietsen en heb je gewoon weer zin om verder te gaan. Nu voelt het een beetje als afkicken. Maar aan de andere kant ook wel lekker om even rust te nemen en een beetje uit te slapen.

Het plan is om drie dagen in Piesendorf te blijven en dan in twee dagen terug naar München te fietsen, wat totaal ongeveer 190 kilometer is. Vanaf daar neem ik dan de FlixBus met fietsvervoer terug naar Nederland.

In deze drie dagen maak ik onder andere mijn fiets grondig schoon, vooral de laatste dag is deze in de regen weer behoorlijk smerig geworden. Ook smeer ik de ketting weer en wissel ik de voor- en achterband met elkaar. Het profiel op de achterband heeft in tegenstelling tot de voorband namelijk best wel slijtagesporen na deze rit. Logisch, want het meeste gewicht komt op het achterwiel, dat is normaal al zo bij een fiets, maar met de fietstassen achterop nog extra. Door ze om te wisselen slijten ze meer gelijkmatig.

Mijn fiets is er weer klaar voor en ik zelf ook. Dinsdag aan het einde van de morgen vertrek ik, uitgezwaaid door mijn zus. De eerste etappe van deze tweedaagse rit voert naar Niederndorf, net voor de grens naar Duitsland. Ik neem grotendeels dezelfde route, maar waar mogelijk toch iets afwijkend voor de afwisseling. De eerste etappe is 97 kilometer en ik arriveer rond zes uur in Hotel Restaurant Gradlwirt in Niederndorf.

De tweede etappe naar München is 90 kilometer, alwaar ik rond drie uur in de middag arriveer en zodoende nog wat tijd heb om wat van de stad te zien. Deze laatste twee fietsdagen was het heerlijk zonnig fietsweer. Ik maak 's avonds een wandeling door de oude stad en eet daar een hapje. De volgende morgen, op donderdag 7 augustus vertrekt mijn Flixbus om 8:15 uit München. Een verslag van deze busreis lees je in dit blog.

Mijn reflectie op twee prachtige fietsweken

Totaal heb ik nu in twee weken tijd precies 1281 kilometer gefietst in 11 fietsdagen. Dit was mijn eerste ervaring met een lange afstand fietstocht in meerdere dagen en het is mij uitermate goed bevallen! Ook vermeldingswaardig is dat ik helemaal geen fietspech heb gehad, zelfs geen lekke band. Daarnaast heb ik ook geen lichamelijke klachten gehad zoals zadelpijn of andere ongemakken.

Het is een mooie ervaring om te merken hoe snel je lichaam en geest aan het fietsen wennen, zoals ik in het vorige hoofdstuk al schreef. Ook de afstanden vervagen al snel. De eerste zes dagen waren de etappes steeds langer dan 110 kilometer, toen ik op de zevende dag 80 kilometer moest fietsen voelde dat als kort.

Zoals bij zoveel dingen in het leven is het vaak je mindset die de doorslag geeft of je ergens wel of niet aan begint of opgeeft, niet je lichaam. Ik heb ook ervaren dat je heel snel in een flow komt, waarbij alleen de dagelijkse bestemming je doel is. Alles wat je in het dagelijks leven aan je hoofd hebt en de dingen die zogenaamd ‘moet’ waren er tijdens het fietsen niet. Ik voelde me vooral vrij!

Nu ik weer thuis ben en nog steeds regelmatig fietsritten maak, ervaar ik ook dit verschil. Als ik hier een flink rondje ga fietsen, dan ben ik toch altijd bewust of onbewust met tijd bezig. Dat ik wel na een bepaalde tijd weer terug wil zijn, want ik ‘moet’ nog allemaal andere dingen, zoals boodschappen doen, eten koken, opruimen, werken etc. Als je echt weggaat zoals met deze lange fietstocht, dan speelt dit allemaal niet meer mee. Het enige doel is van A naar B fietsen, andere ‘verplichtingen’ zijn er even niet meer. Ik zet ‘moeten’ en ‘verplichtingen’ bewust tussen aanhalingstekens, want dit zit meestal alleen tussen de oren. In werkelijkheid ‘moet’ je ook thuis eigenlijk ook niets, maar leg je het jezelf op.

Dit is overigens een gevoel dat ik bij mijn andere reizen ook herken. De bewuste en onbewuste druk van het dagelijkse leven en de omgeving valt bij mij weg zodra ik op Schiphol ben of in een ander vervoersmiddel stap waarmee ik op reis ga. Ik voel me dan veel vrijer in mijn hoofd en tijdens het fietsen heb ik die vrijheid nog sterker ervaren. Inmiddels ben ik alweer aan het nadenken over een volgende lange afstand fietstocht!